Ben, Abdurrahman Kâmil Efendi… 1850 yılında Amasya’da dünyaya geldim. Bu güzel şehir, hem ilmimin hem irfanımın hamurunun yoğrulduğu yerdir. Atalarım aslen Kırım Bahçesaraylıdır; memleketimizi terk edip Anadolu’ya, Çorum’un Mecitözü ilçesine yerleşmişler. Benim kaderimse Amasya’da yazıldı.
İlk eğitimimi bu şehirde aldım. Kur’ân-ı Kerim’i ezberleyerek hafız oldum, rüşdiyede ve Mehmed Paşa Medresesi’nde tahsilimi tamamladım. Sonra ilim yolculuğum Bekir Paşa Medresesi’nde müderrislikle devam etti. 1879’da icazet aldım ve 1900 yılında Amasya Müftüsü oldum. 1915’te yaş haddinden ayrıldım ama milletin çağrısına sırt çevirmedim. 1922’de, bizzat Mustafa Kemal Paşa’nın ricasıyla yeniden müftülüğe döndüm. Ölünceye dek bu görevde kaldım.
Millî Mücadele yılları, benim için sadece bir dönem değil, bir imtihandı. 13 Haziran 1919’da, Sultan Bayezid Camii minberinden halka seslendim. İşgale karşı direnişi, haklı mücadeleyi anlattım. O günlerde yalnızca vaaz değil, vatan için dua da ettim, halkın yüreğine umut serptim. Mustafa Kemal Paşa bana “Baba” diye hitap ederdi; bu söz, yüreğime nakşolmuş bir nişandır.
Arapça, Farsça ve Türkçe şiirler yazdım. “Kâmil” mahlasıyla kaleme aldığım beyitlerde iman, irfan, sabır ve tefekkür vardı. Kelimelerim, kalemimden değil, kalbimden döküldü.
Ben bu şehre, Amasya’ya hep bağlı kaldım. Doğduğum gibi burada yaşadım, burada öldüm. Ama hâlâ bu topraklarda bir sesim, bir izim kaldı. Geçmişe kulak veren her gönle selam olsun.